குறுநாவல் பகல் பத்து ராப்பத்து அத்தியாயம் 8
‘ஆவிக்னான் பட்டணத்துக்காரிகள்.. கேள்விப் பட்டிருக்கியா ப்ரீதி?’
பெரைரா காரை ஓட்டிக் கொண்டே 
கேட்டான்.
சோடியம் வேப்பர் விளக்குகளின் சீரான வெளிச்சத்தில் மஞ்சள் குளித்துக் கொண்டிருந்தது விக்டோரியா டெர்மினஸ்.
பரபரப்பெல்லாம் ஓய்ந்து வெறிச்சோடிக் கிடந்த தெருவில் வாழைப்பழ வண்டிக்காரர்களின் குரல் தான் மிச்சம் இருந்தது.
‘ஆவிக்னான்.. பிகாஸோ வரைஞ்ச ஓவியம் தானே? தெரியும். காலேஜ்லே ஆர்ட் அப்ரிசியேஷன் ஒரு பாடம் எடுத்துப் படிச்சதுலே தான் பிகாஸோ, வான்கோ, சால்வடார் டாலின்னு சில பேர் பரிச்சயம் ஆனது… இல்லாட்ட எங்கே?’
ப்ரீதி ஜன்னல் வழியே தெருவைப் பார்த்தபடி சொல்ல, அங்கே பெண்கள்.
அடைந்து கிடந்த கட்டிட வாசலில் தூணில் சாய்ந்தபடி ..வரிசை கலைந்து நின்ற டாக்ஸி பானெட்டில் கையை ஊன்றிக் கொண்டு…மார்பைத் தூக்கி நிறுத்திய கச்சும், அழுத்தமான கண்மையும், அழைக்கிற பார்வையுமாக மெல்லத் தெருவில் நடந்தபடி.. இறுக்கமாக ஸ்கர்ட் அணிந்து, ஒயிலாக சிகரெட் புகைத்துக் கொண்டு…
வாழைப்பழம் தின்றபடி ஜெனரல் போஸ்ட் ஆபீஸ் வாசலில் காவல் இருக்கிற போலீஸ்காரர்களை சீண்டிச் சிரிக்கிற பெண்கள்…
‘ஆவிக்னான் வேசிகளையும் வி.டி வேசிகளையும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாமா?’
ஜெயந்த் ஓவென்று பெரிதாகச் சிரித்தான். ப்ரீதியின் தோளில் முகத்தை அழுத்திக் கொண்டான்.
மெல்லிய யூதிகோலோன் வாசனையோடு மென்மையாகப் படிந்த அவன் ஸ்பரிசம் ப்ரீதிக்கு இதமாக இருந்தது.
உள்ளே போயிருக்கும் திரவம் வேலையைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தாலும், இவன் கை இதுவரை சும்மா தான் இருக்கிறது.
ப்ரீதி கொஞ்சம் முன்பு கடந்து போன சாயங்காலத்தை நினைத்தாள்..
முழுக்க முழுக்க பேச்சிலேயே போன நேரம்.. பாதிக்கு மேலே, இவள் மற்றவர்களை வெறுமனே பார்த்துக் கொண்டு..
பெரைராவுக்கு இவளைப் பார்த்ததுமே பிடித்துப் போனது.
‘இது சலவை சோப் விற்க ஏற்பட்ட முகமில்லை… வைரத்தை, பிளாட்டினத்தை, குறைந்த பட்சம் கம்ப்யூட்டரை விற்க யோக்யதை உள்ளது..’
ப்ரீதியின் கன்னத்தில் கருப்பு – வெள்ளை தாடி ரோமங்கள் வருட, மென்மையாக முத்தமிட்டு விட்டு, ப்ளடிமேரியை உறிஞ்சியபடி பெரைரா சிலாகித்த பொழுது, ப்ரீதி ஏழாம் சொர்க்கத்தில்…
‘லிரிலுக்கு ஒரு கனல் ல்யூனல்.. ராஷ்மி டிடர்ஜெண்டுக்கு ஒரு ப்ரீதி.. எமோஷனலான ப்ராண்ட் இமேஜ் கொண்டு வரணும்..’
ப்ரீதிக்கு ஜின் ஆர்டர் செய்தார்கள்.
‘ப்ராண்ட்… அமெரிக்காவிலே காட்டுப் பிரதேசத்திலே குதிரைகளை அடையாளம் காட்டப் போட்ட சூடு தான் ப்ராண்டிங்க்..’
ஜெயந்த் விஸ்கியை ஒரு மிடறு விழுங்கியபடி சொன்னான்.
’இப்போ இந்த ஃபைவ் ஸ்டார் ஓட்ட்ல்லே, விஸ்கியும் ஜின்னுமா இந்த வடிவான பெண் குதிரைக்கு சூடு போடப் போறோம்..’
கிளாஸை உயர்த்தி விக்ரம் சிரிக்க, ப்ரீதிக்கு வெறுப்பாக இருந்தது.
எடுத்தெறிய முடியாது. ப்ரீதிக்கு இவன் சகவாசம் தேவை.
கோவாக்காரன் பெரைராவும், கோப்ரா பையன் ஜெயந்தும் இனிமேல் இவனை விட அதிமுக்கியமாகப் போகிறார்கள்… யார் கண்டது.. இதில் யாராவது ஒருத்தரோடுதான் இனிமேல் சகலமும் என்று கூட..
‘குதிரை கழுதை என்றெல்லாம் சொல்லாதே.. வருங்கால மிஸ் யூனிவர்ஸ்.. உலக சமாதானத்துக்காக, நூறு அழகிகளோடு மேடையேறி, மார்பைக் காட்டப் போகிறவள்.. சல்லிசா என் ஃப்ளாட்டை வாங்கப் போற குழந்தைப் பொண்ணு.. ஆறு லட்சம்..’
ஜெயந்த் உரக்கச் சிரித்தது அழுவது போல் இருந்தது. இரண்டு கோப்பை அவனுக்குள்ளே போய்ச் சிரிப்பைக் கெல்லிக் கொண்டிருந்தது.
நீஷ் மார்க்கெட்டிங், இமேஜ் செமாண்டிக்ஸ் என்றெல்லாம் அவர்கள் தங்களுக்குள் சுவாரசியமாகப் பேசிக் கொண்டிருக்க, ப்ரீதி ஆறு லட்சம் ரூபாய்க்கு வரும் ஃப்ளாட் பற்றிக் கனவு கண்டு கொண்டிருந்தாள்.
’எங்கேயோ போறது டெக்னாலஜி .. வெர்ச்சுவல் ரியாலிட்டி.. சாஃப்ட் லேசர்கள் மூலமா கண்ணுக்குள்ளேயே கனவைப் போட ரெட்டினல் இமேஜிங்..’
ஜெயந்த் கம்ப்யூட்டருக்குத் தாவி இருந்தான்.
’ஃப்ரீதிக்கு என்ன கனவு? நல்ல ஆண் துணையா, மலபார் ஹில்ஸ் பங்களாவா?’
பெரைரா சரளமான பஞ்சாபியில் கேட்க, ப்ரீதிக்குச் சின்ன ஆச்சரியம்.
நல்ல ஆண் துணை… பெரைரா போல கம்பீரமாக, அறிவு ஜீவியாக .. ஜெயந்த் போல கை நிறையப் பணமும், வசதியான இருப்பிடமும், கம்ப்யூட்டர் மூளையுமாக…
‘தாடிக்காரா.. நீ இப்படியே பேசிக்கிட்டிருந்தா வீட்டுக்குப் போக வேணாமா? நான் பெண்டாட்டிக்குப் பயந்தவன்..’
விக்ரம் பெரைரா விலாவில் இடித்துவிட்டு எழுந்து நின்றான்.
’ராத்திரி ஒன்பதேகால் மணி.. உன் வீட்டுக்காரி சப்பாத்திக் கட்டையால் தான் தலையிலே மொத்தப் போறா.. சாப்பிட்டுப் போ..’