பகல் பத்து ராப் பத்து இரா.முருகன்
அத்தியாயம் 6
ப்ரீதி வெராண்டாவில் வந்து நின்றாள்.
ஐந்து மணிக்குக் கார் அனுப்புவதாக விக்ரம் சொல்லியிருக்கிறான். பெரைரா நேரே ஓட்டலுக்கு வந்து விடுவானாம்.
பெரைரா சரி என்றால் எல்லோருக்கும் சரி தான்.
பெரைரா ஆர்ட் பிலிம் எடுக்க என்.எப்.டி.சிக்கு கடன் கேட்டு மனுப் போட்டிருக்கிறானாம்.
யார் கண்டது, எல்லாம் கூடி வரும் பட்சத்தில் ஷபானா ஆஸ்மி போல, தீப்தி நவ்வால் போல, ஸ்மிதா பட்டீல் போல… ப்ரீதி அஹூஜா…
வேண்டாம்.. ஊருக்கு நாலு ஜோல்னாப்பை தாடிக்காரர்கள் நடுராத்திரியில் கண்விழித்து தூர்தர்ஷனில் தேசிய நிகழ்ச்சியில் பார்த்து, இரண்டு வருடம் விடாமல் உணர்ச்சி பொங்க சர்ச்சை செய்வார்கள்.
தூக்கம் வராத கிழவர்கள் வெள்ளிக்கிழமை பத்திரிகை இணைப்பில் இரண்டு வரி எழுதுவார்கள் …
உலகம் தன் பாட்டுக்குப் போய்க் கொண்டிருக்கும்.
தெருவைப் பார்த்தாள்.
நெருக்கியடித்து ஊர்கிற டாக்சிகள். இரண்டு வசமும் அழுக்குச் சுவரோடு நிற்கிற பழைய மாடி வீடுகள். மழைக்காலம் முடிந்தாலும் ஈரம் பூரித்துத் தெரியும் கட்டிடங்களின் ஜன்னல் தோறும் கொடி கட்டிக் காயும் துணிகள்.
பிளாட்பாரத்தில் தார்ப்பாய் மறைப்புக்கு வெளியே குழந்தையைக் குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருக்கிற பெண்.
கட்டடங்களில் இருந்து வெளிப்பட்ட, பொதிக்குகளில் ஆயிரம், இரண்டாயிரம் என்று விலை வைத்து விற்கிற டிசைனர் உடை அணிந்த ப்ரீதி வயதுப் பெண்கள், தெருவில் தேங்கிய தண்ணீரைக் கவனமாகத் தவிர்த்து ஓரமாக நிறுத்திய கார்களை நோக்கிப் போகிறார்கள்.
அந்தப் பெண் அடுத்த குழந்தையைக் குளிப்பாட்ட இழுத்து வருகிறாள்.
அந்தேரியில் ஏழு லட்சம் விலையில் நானூறு சதுர அடி ஃப்ளாட்…
காலையில் டைம்ஸில் பார்த்த விளம்பரம் மனதிலேயே சுற்றுகிறது.
வரும்போது விக்ரமோடு போய்ப் பார்த்தால் என்ன?
தாராவி தாதாக்களிலிருந்து மலபார்ஹில் மகாராஜாக்கள் வரை அவனுக்கு எத்தனையோ பேரைத் தெரியும். இந்த மூன்று மாதத்தில் சின்னதும் பெரிசுமாக ஆறு அசைன்மெண்ட் அவன் மூலமாகத்தான். ஒரு ஃப்ளாட்டா கஷ்டம்?
நிறைய மாடல்கள் பேயிங் கெஸ்ட்டாகத்தான் ஏதாவது குடும்பத்தோடு ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
அவர்களுக்கு எல்லாம் ஊரில் மணியார்டரை எதிர்பார்த்து ஒரு குடும்பம் காத்திருக்கும்.
ப்ரீதிக்கு இருக்கிற விலாசம் தவிர வேறு விலாசம் கிடையாது.
முகவரி அவசியப்படாமல், முகத்தை வைத்தே அடையாளம் தெரியப் போகிற நாள் வெகு தொலைவில் இல்லை.
அதற்கு முன் சொந்தமாகக் கால் ஊன்ற ஒரு இடம் வேண்டும்.
தெருமுனையில் நீலமும் சிவப்புமாகக் கூடாரத் துணிகளோடு வேன் நிற்கிறது.
கூடாரம் எழும்பிக் கொண்டிருக்கிறது. நவராத்திரி வரப் போகிறது. தாண்டியா நடனம் என்று விடிய விடிய ஆடித் தூங்க விடாமல் அடிப்பார்கள்.
கீழே ஒரு சிவப்பு மாருதி கார் மெல்ல வந்து நிற்கிறது.
‘ஏய் பொண்ணு ஓடி வா… டாட்டா போகலாம்..’
விக்ரம்.
இது அவன் கார் இல்லை. எங்கே தொலைந்தது அந்தப் பழைய ஃபியட்?
ப்ரீதி கதவைப் பூட்டிக் கொண்டு இறங்கி வந்தாள்.
நல்ல சிவப்பும், நீலக் கண்ணுமாக ஸ்டியரிங் பிடித்தபடி உட்கார்ந்திருந்தவன் ‘ஹலோ’ என்றான்.
பெரைராவா?
இல்லை.. பெரைரா சிம்பன்ஸி போல, கைகால் முழுக்க ரோமமும், முகத்தில் ஃபிடல் காஸ்ட்ரோ தாடியுமாக டில்லியில் ஏதோ பார்ட்டியில் ஒரு வினாடி நேரம் பார்த்த நினைவு..
இவன் தலையைத் தவிர முகத்திலோ, கையிலோ ஒரு முடி கூட இல்லாமல் மொழுமொழு என்று…
‘மீட் ஜெயந்த் காலே.. மண்டையில் நிறைய மசாலா உள்ள கோப்ரா பையன்…’
விக்ரம் தோளில் தட்டிக் கலகலவென்று சிரிக்க, ப்ரீதியின் கைகளைப் பற்றி மென்மையாகக் குலுக்கினான், கோப்ரா என்று செல்லமாக விளிக்கப்பட்ட கொங்கண பிராமணனான ஜெயந்த்.
‘பம்பாயைப் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை… கிள்ளினால் ரத்தம் தெறிக்கும் சிவப்பாக இருக்கப் பட்டவனை காலே என்கிறார்கள். அட்டைக் கருப்பனை கோரே என்கிறார்கள்..
ப்ரீதி சொன்ன போது ஜெயந்த் காலே நீலக்கண் மின்ன வசீகரமாகச் சிரித்தான்.
‘ஜெயந்த் ராஷ்மி டிடர்ஜெண்ட் படத்துக்கு ஆம்பிளை மாடலா?’
பக்கத்தில் வந்து உட்கார்ந்த விக்ரமை மெல்லக் கேட்டாள்.
‘ஜெயந்த் இதுவரை மாடலிங் செய்யவில்லை. சரி என்றால் மில்க் சாக்லெட்டுக்கும், பால்புட்டி நிப்பிளுக்கும் தரச் சொல்லலாம். இப்போதைக்கு அவன் பெரைராவின் வலது கை. அனிமேஷன் எக்ஸ்பெர்ட். இந்த வருஷம் பெரைரா சுட்ட எல்லாப் படத்துக்கும் ஸ்டோரி போர்ட் இவன் கைங்கர்யம் தானாம்.’
விக்ரம் உரக்கச் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, ஜெயந்த் ஸ்டியரிங்கிலிருந்து ஒரு கையை அவசரமாக எடுத்து மறுத்தான்.
‘ஸ்டோரி போர்டா .. எந்த யுகத்ஹ்டில் இருக்கே விக்ரம்… என் லேப் பக்கம் ஒரு நடை வந்து போ.. இண்டராக்டிவ் மல்ட்டி மீடியா… சவுண்ட் ப்ளாஸ்டரோட ஆப்பிள் மேக் .. கிராபிக் எடிட்டர்.. கம்ப்யூட்டர் தெரியுமா ப்ரீதி?..’
’போடா சர்த்தான்..’ ப்ரீதி நினைத்துக் கொண்டாள்.
‘ப்ரீதிக்கு உன் கம்ப்யூட்டர் வேணாம்.. தலைக்கு மேலே கூரை தான் வேணும்..’
விக்ரம் ப்ரீதியின் கைகளைப் பற்றி விரல்களை நெரித்தபடி சொன்னான்.
தோபிதாலோவில் திரும்பிக் கொண்டிருக்கும் கார்.
ஓவர்டேக் செய்து போன மாருதி ஜிப்சியில் தலையில் ஆரஞ்சு உருமால் கட்டிக் கொண்டு நாலைந்து பேர்.
‘மத்தியானத்திலிருந்து பார்க்கிறேன்.. இப்படி நிறையப் பேர் ஆரஞ்சு முண்டாசோட அலையறாங்க.. என்ன ஆக்டிவிஸ்ட் க்ரூப்போ தெரியலே..’
ஜெயந்த் காரின் வேகத்தைக் குறைத்தபடி சொன்னான்.
‘விக்ரம் … முடிஞ்சா அந்தேரி போய்..’
அவன் விரல்களாஇ மெல்ல உதட்டில் உரசியபடி ப்ரீதி கெஞ்சும் குரலில் கேட்டாள். அவள் முடிக்கும் முன் ஸ்டியரிங் பிடித்த கோப்ரா பையன் பேசினான்.
‘அந்தேரி.. மூணாவது மாடி… லிப்ட் இல்லே.. ஒற்றை பெட்ரூம்.. ஏழு லட்ச ரூபாய்..’
சொல்லியபடி காரின் வேகத்தைக் குறைத்து ஜெயந்த் பின்னால் திரும்பி ப்ரீதியைப் பார்த்துப் புன்னகை செய்தான்.
‘அதேதான்..’
ப்ரீதி வேகமாகச் சொன்னாள்.
‘என்னோடதுதான்.. அப்பா எப்பவோ வாங்கிப் போட்டது.. அங்கே இருந்து பாந்த்ரா வந்து எத்தனையோ காலம் ஆச்சு.. ஒரு மலையாளி வாடகைக்கு இருந்து போக மாட்டேன்னு கலாட்டா பண்ணினான்..இப்ப போய்ட்டான்.. எப்படின்னு கேக்காதே.. ஃப்ளாட்டை வித்துட்டு சின்னத் தொகைன்னாலும் லேபில் முடக்கப் போறேன்..அததுக்கு உபயோகம்.. சரி, நீ வாங்கிக்கறியா அந்த ஃப்ளாட்டை?’
ப்ரீதிக்கு ஒரு வினாடி மூச்சு எழும்பவில்லை.
‘ஃபைனான்ஸ் வேணும்னா ஃபாரின் பேங்கில் ஏற்பாடு செஞ்சிடலாம்.. கையிருப்பை முழுக்க செலவழிக்க வேணாம்.. சம்பாதிக்க சம்பாதிக்க தானா கடன் அடையும்..’
விக்ரம் உற்சாகமாகச் சொன்னான்.
‘ஃபாரின் பேங்கா? டாலர்லே பணம் கட்டச் சொல்லுவாங்களோ?’
ப்ரீதி விக்ரம் விலாவில் செல்லமாக நிமிண்டினாள்.
‘காண்டோம் விளம்பரம் பண்ணு.. காசு கொட்டும்.. ரூபா பைசாவிலேயே பாதி கடன் அடச்சுடலாம்.. வட்டிக்கு வேணும்னா க்ளிவேஜ் தெரியறது போல ஒரு ஷவர பிளேடு படம் வாங்கித் தரேன்.. பிளேடு விக்கவும் இதெல்லாம் தேவைப்படறது..’.
ப்ரீதி அவன் கையை விலக்கினாள்.
மாடல் என்றால் களிமண் பொம்மை.
ரப்பர் செருப்பைக் கூடக் கையில் தூக்கி, கன்னத்தில் இழைத்தபடி போக சுகம் போலக் கண் கிறங்க, முத்தம் கொடுக்க வைத்து கமர்ஷியல் பண்ணலாம்.
‘இப்படியே ஓரமா நிறுத்து ஜெயந்த்’.
விக்ரம் ஃப்ரீப்கேஸை எடுத்துக்கொண்டு இறங்க, இருட்ட ஆரம்பித்திருந்தது.
(குமுதம் – 1995; ‘பகல் பத்து ராப் பத்து’ குறுநாவல் தொகுப்பு – தமிழ்ப் புத்தகாலயம் – 1997)
தொடரும்..