மருத்துவர் என்ற உரிமையோடு அரண்மனையில் எங்கும் எப்போதும் நுழைய பைத்தியநாத் வைத்தியருக்கு அனுமதி உண்டு. அதுவும் மகாராணி இருக்கும் பாதுகாப்பு மிகுந்த பகுதியில் பிரவேசம் அனுமதி உண்டு. கூட அந்தப்புர மகளிரில் யாராவது வர வேண்டும் என்ற ஒரே ஒரு நிபந்தனையோடு. வைத்தியர் முற்றத்தில் ஓரமாக மேசை போட்டு வைத்திருக்கும் மணியை குறைந்த பட்சம் ஒலி எழுப்பி அடித்தால் போதும். அடிக்கிறார். மிங்கு வெளியே வருகிறாள். என்னப்பா என்ன விஷயம் என்று விசாரிக்கிறாள். இவ்வளவுக்கும் இருவரும் புருஷன் பெண்டாட்டி.
ராணியம்மா உறக்கத்திலேயா? ஆமாய்யா, பாவம் கொஞ்சம் பலகீனமா இருந்ததாலே சீக்கிரமே உறங்கப் போய்ட்டாங்க என்றபடி வைத்தியரைக் கையைப் பிடித்து உள்ளே கூட்டிப் போனாள். அந்தக் கையை இறுகப் பற்றியிருந்தார் வைத்தியர்.
செருப்புகள் ஒலி எழுப்பாமல் அந்தப்புர முன் மண்டபத்தில் கழற்றி வைத்து விட்டு வரச் சொன்னாள் மிங்கு. புதுச் செருப்பு என்றபடி கழற்றினார் வைத்தியர். ஊருக்குப் போனா செருப்பு வாங்கறதுன்னு எவ்வளவு வெட்டிச் செலவு பண்ணறீங்க என்று மிங்கு ஒரு நிமிடம் பெண்டாட்டியாகக் கோபித்துக் கொண்டு விட்டு, அடுத்த கணம் மௌனமாக நடக்கிறாள்.
படுக்கை அறை நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டு, “வைத்தியா, வந்துட்டியா? ஒரு மணங்கு ஏதோ இலைதழையோட வந்துட்டிருந்தியே. ஜன்னல் வழியாப் பார்த்ததுமே அப்படியே குதிச்சு ஓடிடலாம்னு தோணிச்சு. அத்தனையும் எனக்கா?” பொய்க் கோபமும் பயமுமாகக் கேட்டாள் மிளகு ராணி.
“ஐயோ அம்மா, இத்தனையும் ஒரே நாள்லே சாப்பிட வேணாம்” என்றபடி வைத்தியர், நாடி பிடித்துப் பார்க்க அனுமதி கேட்கிறார். பிடிச்சுப் பாரு. அடுத்த மூலிகை கொடுத்து பரீட்சிக்கணுமே நீ” என்றாள் அடுத்த சிரிப்போடு.
சீராக வரும் நாடி அவருக்கு திருப்தியைக் கொடுக்கிறது.
”இதை லேகியம் கிளறி எடுத்துப் போகிறதுக்கு ஏதாவது கூடுதலாக நடைமுறை உண்டா?”
“ஆமாம்மா, கடல்லே பயணம்னா, உப்புக் காற்றிலே மூலிகை வீரியம் குறைய வாய்ப்பு இருக்கு. அதை நிவர்த்தி செய்ய, ஒண்ணுக்குள்ளே ஒண்ணா மூணு பகுதியாக பெட்டி. பெட்டிக்குள் சிமிழ் சரியான வெப்பத்திலே கை படாமல் கிளறிக் கைபடாமல் அடைச்சு தேன் மெழுகு உருக்கி வாயை இறுக அடைக்கணும், அப்புறம் கல் உப்பு எடுத்து மரப்பெட்டி உள்ளே வெற்றிடத்திலே தூவி இருக்கணும்”.
படம் கடல் பயணம் 16ஆம் நூற்றாண்டு
நன்றி en.wikipedia.org
