“கஸ்ஸி, வா, வா, உன் மலர்ப் பாதங்களை தாங்கிக் கிடக்க என் வீட்டுப் படிகளுக்கும் வாசல் தரைக்கும் என்ன அதிர்ஷ்டம்”.
போர்த்துகீசிய மொழியில் மிகை நாடகம் ரசிக்கப்படுவது அதிகம் என்பதை மனதில் நினைத்தோ என்னமோ எழுபது வயது கவுடின்ஹோ மிகையான கையசைவு, கண் உருட்டல், வாயைக் கிழித்துத் தொங்கவிட்டதுபோல் புன்னகை, அசட்டுப் பேச்சு என்று கூத்து நிகழ்த்த, பொறுத்துக்கொண்டு வல்லூறு எங்கே கொத்தப் போகிறது என்று ஊகித்தபடி உள்ளே வந்தாள் கஸாண்ட்ரா, அவர் கூப்பிட்டது போல் கஸ்ஸி என்று யாரும் இதுவரை அவளை அழைத்ததில்லை.
”ராயப்பா, நாளை தாவரவியல் ஆராய்ச்சியைத் தொடரலாம். பெத்ரோ சீமான் அவசர பணிக்காக அவருடைய இல்ல நிர்வாகியை அனுப்பி வைத்திருக்கிறார்”.
நாற்காலியில் இருந்து எழுப்பி வெளியே கொண்டு விடாத குறையாக ராயப்பாவை வாசல் வரை கூட்டி போய் அனுப்பி விட்டு, வாசல் கதவை சாத்தினார்.
கஸாண்ட்ராவின் பின்னால் மோப்பம் பிடித்தபடி வேகமாக நடந்தார்.
“என் கண்ணே, என்ன கொண்டு வந்திருக்கிறாய்?” என்று அவள் முதுகுப் புறத்தில் இருந்து கழுதைப்புலி ஓலமிடுகிறது போல் நாராசமான குரலில் பிதற்றினார். கஸாண்ட்ரா பன்றி என்றாள். பின்னால் திரும்பி மாமிசம் என்று சேர்த்தாள்.
“பெத்ரோ சின்ஹோர் உங்களுக்காகத் தனியாக வெள்ளை ஒயினில் ஊறிய பன்றி மாமிசத்தை ரொட்டியில் பொதிந்து சுட்டுக் கொண்டு வந்து தரச்சொன்னார். அருமையான, இருபது வருடம் பழைய ஒயின்” என்றாள் கவுடின்ஹோவிடமிருந்து ஒரு அடி விலகி நின்று.
“இருபது வருடம் பழைய ஒயினா? நான் கவுரவிக்கப் படுகிறேன்” என்று தன் நெஞ்சில் விரலால் தொட்டு அடுத்து கஸாண்ட்ராவின் உடலிலும் சுவாதீனமாகத் தொட்டுச் சொன்னார்.
“சின்ஹோர், ஒயின் மட்டுமில்லை பன்றியும் பழையது தான்” என்றாள் கஸாண்ட்ரா. ஓ என்று நிறுத்தாமல் சிரித்தார் கவுடின்ஹோ.
ஒயின் பழையது தான். நடுவில் தக்கை திறப்பானை விட்டுத் திருகித் திறக்க முற்படும்போது தக்கை உதிர்ந்து ஒயினில் விழுந்ததால் அது குடிக்கத் தரமற்றுப் போனது என்பதை கவுடின்ஹோவுக்குச் சொல்லலாம் என்று நினைத்தாள் கஸாண்ட்ரா. ’கார்க் ஒயினில் விழுந்தால் ஒயின் கெட்டுப் போகும். அதை அடுத்து பன்றிகளுக்குத் தான் தரவேண்டி இருக்கும்’.
”மிகச் சுவையாக பிஃபானாகள் அமைந்ததால் உங்களுக்கு முதலில் அளித்து வரச் சொன்னர் என் துரை”.
அவள் பேசியபடி நடக்க, இருளில் கிடந்த அறை வாசலில் நின்று அவளை எல்லா வலிமையும் காட்டி உள்ளே இழுத்தார் கவுடின்ஹோ.