குறுநாவல் ‘விஷ்ணுபுரம் தேர்தல்’ – பகுதி 11
டாக்டர் சதானந்தத்தை எத்தனையோ தடவை வக்கீல் மோகனதாசன் வீட்டுத் திண்ணையில் பார்த்திருக்கிறோம். மோகனதாசனுடனோ, ஜீவராசனுடனோ, இல்லை வருகிற சிவப்புத் துண்டுக்காரர்களிடமோ ஊர் வம்பு பேசிக்கொண்டு..
இது சாதாரணமாக ராத்திரி ஒன்பது மணிக்கு அவர் சாப்பிட்டு விட்டு பனியனுடன் வெளியே வரும்போது நடக்கும்.
அப்பா கூட சில சமயம் அங்கே போய் நிற்பார். ராத்திரி பதினொரு மணி வரை ‘பிரிவீபர்ஸ்’ என்று ஏதோ மணி பர்ஸ் மாதிரியான சமாச்சாரங்களைப் பற்றிப் பேச பெரியவர்களால் தான் முடியும்.
இப்போது நல்ல பகல் நேரம். மோகனதாசன் ஆபீஸில் டாக்டர் சதானந்தம், அவர் கூட தியாகி, நாடார், ஓட்டல் காரர்.. இன்னும், பரோபகாரி வரதன்..
நான் சாப்பிட்டுவிட்டு சைக்கிள் ஆபீஸில் நுழைந்தால் அது முழுக்கக் காலி. கூட்டம் எல்லாம் இங்கே தான்.
‘உங்களுக்கு ஓட்டுப் போடணும்னா ஒழுங்கா முறையாக் கேட்டுட்டுப் போங்க.. இது இன்னும் விஷ்ணுபுரம் அக்ரஹாரம் தான்.. பாரதியார் தெருன்னு பேர் வச்சதாலே மாறிப் போயிடலே.. உங்க வக்கீல் ஆபீஸை இங்கே விட்டதே தப்பு.. அந்த மிதப்பிலே நீங்க தெருவிலே போறவனை எல்லாம் கேண்டிடேட்டாக்கி.. ஒரு அந்தஸ்து வேணாம் டாக்டரோட மோத.. ஜெயிக்கப் போறதில்லேன்னு தெரிஞ்சதும் இப்படி ஆளை விட்டு, அசிங்கமா சுவத்துலே எழுதறது.. ஏன், மாதவ்ன் கிட்டே எழுதிக் கொடுக்க வேண்டியது தானே.. தமுக்கு அடிச்சுண்டு போய் ஊரெல்லாம் சொல்வான்..’
வரதன் கீச்சுக் கீச்சென்று அலறுகிறான்.
மூச்சு விடாமல் பேசியதால் வாயிலிருந்து எச்சில் வடிய, எங்களை முறைத்து விட்டுப் புறங்கையால் துடைத்துக் கொண்டான்.
வரதன் எப்போதோ ‘பரோபகார நிதி’ என்று ஆரம்பித்து, பணம் சேர்த்து, கம்பி நீட்டி விட்டுத் திரும்ப வந்ததாகத் தாத்தா சொல்வார். பார்த்தால் அப்படித் தெரியாது. நான் பிறந்ததிலிருந்து ஒரே வயதில் தான், காப்பிக் கொட்டை கலர் சட்டையும் நீர்க்காவி வேஷ்டியுமாக இருக்கிறான்.
நாடார் முகத்தைச் சுளிக்கிறார். டாக்டரும் தான். வரதனை ஏன் அப்புறம் கூடக் கூட்டி வர வேண்டும்?
தடாரென்று ஜீவராசன் எழுந்தார்.
‘இந்த உள்ளூரான்.. வெளியூரான்.. இந்தத் தெரு.. அடுத்த தெரு.. பேச்சு எல்லாம் இனியும் வேணாம்.. நீங்க விருப்பப் பட்டாலும் இல்லேன்னாலும் அக்ரகாரமும் சேரியும் செட்டித் தெருவும் வன்னியத் தெருவும் வலையத் தெருவும் இனிமே இருக்கப் போறதில்லே.. அசன் ராவுத்தர் இங்கே வந்து வீடு கட்டிப்பாரு.. ஜகன்னாத ஐயர் மிலிட்டரியிலேருந்து ரிடையர் ஆகி வந்து, மசூதி இருக்கிற ஆசாத் தெருவிலே விலை படிஞ்சு வந்தா வீடு வாங்கிக் குடி போவாரு.. என்னை மாதிரி ஆளுங்க சேரியைத் தாண்டி இப்படி துண்டு போட்டுக்கிட்டு வீதி நெடுக நடப்போம்.. ஒருத்தனும் ஏன்னு கேக்க முடியாது.. அது போறது.. விஷயத்துக்கு வருவோம்.. எவனோ எதையோ எங்கேயோ கிறுக்கினா நாங்க ஏன் பழி சுமக்கணும்.. டாக்டர் எங்க எல்லோருக்கும் நல்ல நண்பர்.. இந்த மாதிரி அசிங்கமா நாங்க நினைக்கக் கூட மாட்டோம்.. ஒரு வக்கரித்த மனசை இப்படி பெரிசு படுத்தறதை விட, ஒரு பக்கெட்டிலே தண்ணியும், பழைய துணியும் எடுத்துப் போய் கிறுக்கினதை அழிச்சுட்டி நாம இனி ஆக வேண்டியதைப் பார்க்கலாம்.. உங்களுக்கு முடியாட்ட நானே செய்யறேன்..’
கை தட்டினால் உதைப்பார்கள்.
‘மிஸ்டர் ஜீவா.. நீங்க எழுதினதா சொல்லலே.. உங்க ஆளுங்க.. முக்கியமா ஒரு அடிமட்டத் தொண்டன்.. பேரு சொல்றேனே.. ரிக்ஷா நாச்சியப்பன்.. அவனை புதன்கிழமை ராத்திரி சந்தைக் கடைப்பக்கம் பார்த்தா ஆளு இருக்கு..’
நாடார் சொன்னார்.
‘ஐயோ சாமி எனக்கு நாலு எழுத்து தெரிஞ்சிருந்தா நா ஏன் ரிக்ஷா மிதிக்கறேன்..’
நாச்சியப்பன் அழாத குறையாகச் சொன்னான்.
‘நாச்சியப்பா.. நீ சந்தைக்கடைப் பக்கம் போனியா?’
மோகனதாசன் கேட்டார்.
நாச்சியப்பன் தலை குனிந்திருந்தது.
‘எதுக்குப் போனே..’
‘அது .. சாமி.. அதெல்லாம் எதுக்குங்க..’
‘சொல்லு… கேப்போம்..அட சொல்லுப்பா..’
‘அது.. வந்து.. சும்மாத்தான்..’
’நீங்க போங்கடா..’
அதிசயமாக அறிவரசன் அண்ணன் எங்களை விரட்டினார்.
‘கிரக்கி.. ராத்திரி.. ஜாலியா..;
பம்மிப் பம்மி நாச்சியப்பன் குரல் அரைகுறையாகக் காதில் விழுந்தது.
‘அதாண்டா ஜல்ஸா..’
குள்ளக் கிட்டு கண்ணடித்தான்.
