அரசாணியை நடுவில் வைத்துப் பெண்கள் எல்லோரும் சுற்றி வந்து பூவும் நெல்லும் தூவிக் குலவையிடும்போது

முத்தம்மா டீச்சர் பார்த்து முடிக்காத தமிழ்ப் படம்                  இரா.முருகன்

அத்தியாயம் 3

முத்தம்மா டீச்சர் வென்னீரை எடுத்து வைத்துக் குளியலறைக் கதவைச் சாத்திக் கொண்டபோது அங்கே ராசாத்தி வீட்டுக்காரர் மாப்பிள்ளை ராஜு…

ஆலங்குச்சியால் பல் விளக்கிக் கொண்டு .. காறிக் காறி உமிழ்ந்து கொண்டு..

குறக்களி காட்டுகிறது மனது.

பின்னால் வந்து புஜத்தைப் பற்றும் கைகள் நாற்பது வருஷம் முந்திய வலுவோடு

‘முத்தம்மா.. முத்துன்னு கூப்பிடணும் இல்லே.. என்ன படிக்கறே முத்து?’

‘ஒம்பதாவது ராசாத்தி வந்துடுவா.. அங்கெல்லாம் தொடாதீங்க..’

‘ஒம்பதாவது தானா.. இது காலேசுலே படிக்குது போல இருக்கு..’

முத்தம்மா டீச்சரின்  வற்றிய மார்பில் அந்தக் கைகள் படர, மெல்லத் திரண்டு விடியும் இணை…

குறக்களி காட்டுகிறது மனசு தொடர்ந்து..

முத்தம்மா டீச்சர் வென்னீரை எடுத்து ஊற்றிக் கொண்டாள். பின்னால் மாப்பிள்ளை பார்த்துக் கொண்டே நிற்கிறார். வெட்கம் பிடுங்கித் தின்கிறது.

‘இத்தனை வருசமா எங்கே போனீங்களாம்?..’

சோப்பு நழுவித் தரையில் விழுகிறது.

‘நானா.. நான் செத்துப் போய் பதினஞ்சு வருசமாச்சே.. ராசாத்தி சொல்லலே?’

ராசாத்தி திருப்புவனத்தில் மருமகள் கொட்டும் புழுத்த சோத்துக்காகத் திண்ணையில் கிடக்கிறாள்..

‘மவராசன்.. போய்ச் சேர்ந்துட்டாரு.. பாவி நானு பூமிக்குப் பாரமா உசிரை வச்சுக்கிட்டு..’

போன முழுப் பரிட்சை விடுமுறை சமயத்த்தில் ராசாத்தியைப் பார்த்தபோது அவள் அழுதது முத்தம்மா டீச்சர் காதிலேயே இருக்கிறது.

தெரசா போயாச்சு.. செல்வி போயாச்சு.. அழகுமீனா.. சாந்தா.. எங்கே இருக்காங்கன்னே தெரியலே… போதும்பொண்ணு கைகால் விளங்காம இளுத்துக்கிட்டுக் கிடந்து போன மாசம் தான் உயிரை விட்டா..  இப்போ.. செத்துப் போன மாப்பிள்ளை வந்து உடம்பைத் தடவி விட்டு.. மனசு.. மனசு இட்டுக் கட்டுது எல்லாம்.. இல்லே, எனக்கும் தான் நேரம் வந்தாச்சோ..

முத்தம்மா டீச்சரின் கண் நிறைந்து போனது.

‘ஏண்டி முத்தம்மா.. கல்யாணத்துக்குப் போக வேணாம்? எம்புட்டு நேரமாக் குளிப்பே.. கல்யாணப் பொண்ணு ராசாத்தியா, நீயா? சீக்கிரமா வெளியே வாடி..’

கூடத்தில் மாட்டியிருந்த புகைப்படத்தில் இருந்து அம்மா குரல் தேசலாகக் கேட்கிறது.

‘புட்வையை உடுத்திட்டுப் போ.. பாந்தமா இருக்கும்..’

நாயனா குரல் கூடவே வருகிறது.

மரப்பாச்சி போல ராசாத்தி.. தலை கொள்ளாமல் மல்லிப்பூ… பட்டுப் புடவை..

‘பொண்ணை அழைச்சுக்கிட்டு வாங்க..’

ராசாத்தியைக் கையைப் பிடித்து எல்லோரோடும் அழைத்து வந்தபொழுது தான் மாப்பிள்ளையைப் பக்கத்தில் பார்த்தது.

கருப்பா .. உசரமா.. பெரிய மீசை.. கண்ணைப் பாரு.. செக்கச் செவேல்னு.. முத்தம்மாவுக்கும் கல்யாணமாகும். வரப் போறவர் இது மாதிரித்தான் இருப்பாரு.. ஜம்முனு .. ஆகிருதியா. இந்தாளு மோட்டர் சைக்கிள் ஓட்டுவாரா..  பாட்டுப் பாடுவாரா?

அரசாணியை நடுவில் வைத்துப் பெண்கள் எல்லோரும் சுற்றி வந்து பூவும் நெல்லும் தூவிக் குலவையிடும்போது, முத்தம்மா புடவை தடுக்கி மாப்பிள்ளை மேலேயே சாய்ந்துவிட்டாள்.

ஐயோ.. வேத்து மனுசர்.. என்ன நினைப்பாரோ.. எல்லோரும் வேறே பார்க்கிறாங்க..

முத்தம்மா தடுமாறி எழுந்தபோது ஒரு வினாடி மாப்பிள்ளை கை அவள் இடுப்பில் வருடி விலகியது.

உடம்பு பற்றி எரிந்து குளிர்ந்து சிலிர்த்து வியர்க்கிறது.

வென்னீர்க் குவளையைக் கீழே வைத்தாள் முத்தம்மா டீச்சர்.

‘லேசுப்படவரில்லே நீங்க..’

எச்சில் வடியும் ஆலங்குச்சியால் அவள் அடிவயிற்றில் வருடிக் கொண்டு மாப்பிள்ளை அமர்த்தலாகச் சிரிக்கிறார்.

‘நீ மட்டும் லேசுப்பட்டவளா.. கதிரேசன் வாத்தியைக் கேட்டாச் சொல்லுவானே..’